تعريف غيبت:
اگر صفت ناروا در شخصي باشد يا كارى انجام داده باشد كه خلاف است و
ديگران از آن بىاطلاع اند و دوست ندارد كسى آن را براى ديگران بازگو كند،
بازگو كردن آن در غياب او پيش ديگران غيبت است كه چنين كارى براى گوينده و
شنونده حرام است ولو شخص غيبت شونده راضى باشد.
غيبت ميت:
غيبت انسان در هرحال جايز نيست خواه زنده باشد يا از دنيا رفته باشد.گاه
تصوّر مى شود كه مفهوم غيبت و همچنين رواياتى كه درباره غيبت وارد شد ناظر
به افراد زنده است و مردگان را شامل نمى شود، بنابراين غيبت كردن پشت سر
مرده اشكالى ندارد، ولى اين اشتباه بزرگى است زيرا طبق روايات اسلامى:
«حُرْمَةُ الْمِيِّتِ كَحُرمَتِهِ وَ هُوَ حَىٌّ; احترام مرده مسلمان همچون
احترام زنده او است» بلكه مى توان گفت غيبت مرده از جهاتى زشت تر و
ناپسندتر است، زيرا زندگان ممكن است روزى غيبت را بشنوند و به دفاع از خود
برخيزند، ولى مرده هرگز قادر به دفاع از خود نيست، به علاوه شخص غيبت كننده
ممكن است افراد زنده را ببيند و از آنها حلاليت بطلبد ولى در مورد مردگان
اين مطلب هرگز صدق نمى كند.
اضافه بر اين، دستوراتى كه درباره احترام به جسد مرده مسلمان داده شده از
قبيل غسل و كفن و نماز ميّت و مفاهيمى كه در نماز آمده است و دفن و زيارت
اهل قبور و حرام بودن بى احترامى به قبر مؤمن همگى دليل بر اين است كه
آبروى مسلمانان بعد از مردن نيز بايد حفظ شود.